Zielona mila

"Zielona mila," reżyserowany przez Franka Darabonta, to poruszający dramat, który nie tylko uznawany jest za jeden z najlepszych filmów końca lat 90., ale także uchodzi za jedno z najgłębszych dzieł badających naturę człowieczeństwa, winy i odkupienia. Historia inspirowana powieścią Stephena Kinga rozgrywa się w 1935 roku na bloku śmierci w więzieniu Cold Mountain, gdzie czas płynie pod czujnym okiem strażników i ich szefa, Paula Edgecombe’a, w błyskotliwej interpretacji Toma Hanksa. Do tego dusznego świata, zamkniętego za kratami, wkracza John Coffey, grany przez imponującego Michaela Clarke’a Duncana, którego obecność zmienia życie wszystkich wokół. Coffey, masywny olbrzym, zostaje skazany za zabójstwo dwóch młodych białych dziewczynek. Jednak w przeciwieństwie do wielu więźniów, jego delikatne i pełne pokoju usposobienie zdaje się przeczyć zarzutom, które sprowadziły go na blok śmierci. Ponadto, posiada on niezwykłą moc uzdrawiania, co wprowadza element tajemniczości i nadprzyrodzoności w surową rzeczywistość więzienną. Paul Edgecombe, powoli zbliżając się do prawdy, zmaga się z wewnętrznymi dylematami moralnymi. Czy naprawdę każdy skazaniec zasługuje na śmierć, czy może istnieć miejsce na litość i odkupienie? Z każdym dniem spędzonym z Coffeyem, Edgecombe zaczyna kwestionować swoje przekonania o winie i karze. Ich relacja staje się katalizatorem przemian, stawiając przed strażnikiem wybory, które na zawsze odmienią jego światopogląd. Film, poza swoim emocjonalnym ciężarem i złożonymi postaciami, wyróżnia się również nienagannym rzemiosłem. Darabont umiejętnie kreuje atmosferę - niemalże namacalny ciężar winy i smutek unoszą się nad każdą sceną. Wikłając się w opowieść o duchowej odnowie i bezduszności systemu, widza prowadzi po "zielonej mili" pełnej pytań bez łatwych odpowiedzi. Choć fabuła oparta na dylematach moralnych może wydawać się nieco dramatyczna do granic możliwości, reżyserowi udaje się uniknąć przerysowania, tworząc raczej subtelne, pełne emocji portrety bohaterów znajdujących się w sytuacjach bez wyjścia. Człowieczą jasność i ciemność prezentowane są z surowym realizmem, co sprawia, że "Zielona mila" pozostaje w pamięci długo po zakończeniu seansu. „Zielona mila” to film, który pobudza do refleksji nad istotą człowieczeństwa, przebaczenia i nadprzyrodzonych zdolności człowieka w obliczu śmierci. Głęboko emocjonalny i znakomicie skonstruowany, film ten jest świadectwem olbrzymiej siły kinematografii opowiadającej o najtrudniejszych aspektach życia.